ارتقاء مناسب سازی و تاثیرات اقتصادی اش موضوع مهمی است. اجرای قانون جامع حمایت از حقوق دارای معلولیت می‌تواند برایدولت ها پرهزینه باشد. در این گزارش بررسی می کنیم چه طور اجرای یک قانون و ارتقای مناسب سازی پر هزینه می تواند به اقتصاد محلی کمک کند.
سنگفرش‌های ترک‌خورده‌ی پیاده‌روها، سکوهای بدون آسانسور قطارها یا مترو، تقاطع‌های شلوغ که فاقد سیگنال‌دهی صوتی هستند. این موارد برای بسیاری از افرا دارای معلولیت اسباب زحمت و مانعی برای حضور اجتماعی است. این موانع به معنی ناتوانی در رسیدن به شغل یا مدرسه، لغو سفر به یک منطقه تجاری در حومه‌ی شهر یا تأخیر در به موقع رسیدن به مطب پزشک است.
موانع فیزیکی مانع از حرکت افراد دارای معلولیت در حومه شهر یا محل زندگی آنها می‌شود- و این امر می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر اقتصاد داشته باشد. زیرساخت‌های دسترس‌پذیری با برقراری ارتباط بین مردم با مشاغل، آموزش و خدمات موجب ایجاد فرصت‌های اقتصادی می‌شود. جوامعی که دسترس‌پذیر هستند از تمامی اقشار از جمله ساکنان، گردشگران و خریدکنندگان با توانایی‌های متفاوت استقبال می‌کنند.
افراد دارای معلولیت در ایالات متحده حدود 500 میلیارد دلار درآمد خالص دارند که احتمالاً در جوامعی خرج می‌کنند که دسترس‌پذیر است. از 8.6 میلیون نفر در شمال شرقی ایالت ایلینوی، بیش از 800.000 نفر به نوعی دارای معلولیت هستند. سازمان برنامه‌ریزی متروپولیتن شیکاگو (به اختصار CMAP) در تلاش است تا دسترس‌پذیری را در سراسر منطقه ارتقا دهد، نه تنها به این دلیل که برای معلولان مفید است، بلکه برای تمامی افراد سودمند است.
ارتقا و حفظ دسترس‌پذیری و به نوعی ارتقا مناسب سازی برای ایجاد جوامعی از لحاظ اقتصادی مرفه و فعال مهم و ضروری است. اما برای درک واقعی از مزایای مالی دسترس‌پذیری به تحقیقات بیشتری نیاز داریم.
قانون آمریکایی‌های دارای معلولیت در سال 1990 تبعیض قائل شدن بین معلولان و افراد غیر معلول توسط نهادهای دولتی و ایالتی را ممنوع اعلام کرد و دسترس‌پذیری امکانات، برنامه‌ها و خدمات فیزیکی را برای افراد دارای معلولیت اجباری کرد؛ برای مثال، نصب رمپ، سطح شیب‌دار برای ویلچر، پارکینگ دسترس‌پذیر، هشدار و علائم لمسی که می‌توانند به کاهش موانع فیزیکی کمک کند. اما ارتقاء سطح دسترس‌پذیری به پول و زمان نیاز دارد- و مطالعات نشان داده‌اند که کمبود منابع مالی دلیل اصلی عدم پیروی از قانون عدم تبعیض برای افراد معلول است.
در عین حال، عدم برطرف کردن نیازهای افراد معلول می‌تواند پرهزینه باشد. شکایت‌های مبنی بر تبعیض یا عدم پیروی از قانون افراد دارای معلولیت بر علیه دولت‌های ایالتی و محلی منجر به تسویه حساب‌های کلان شده است. در سال 2015، سدار راپیدز و آیووا موافقت کردند که امکانات دسترس‌پذیری را با 15 میلیون دلار نصب کنند، و در سال 2018 ایالات پورتلند، اورگان موافقت کردند که رمپ‌های پیاده‌رو را با 13 میلیون دلار نصب کنند.
این هزینه‌ها، پیامدهای مالی واقعی را برای شهرداری آشکار می‌کند که از قانون عدم تبعیض برای معلولان پیروی نمی‌کند. با این حال، یک ملاحظه وجود دارد که به همان اندازه مهم است: مزایای دسترس‌پذیری.
درحالی که هزینه‌های ارتقاء دسترس‌پذیری مشخص است، اما تحقیقات کمی برای درک و سنجش مزایای مالی دسترس‌پذیری انجام شده است. این امر تا حدودی به این دلیل است که هیچ روش ثابت و تعیین شده‌ای برای کسب درآمد از مزایای ارتقاء دسترس‌پذیری وجود ندارد.
تحقیقات فعلی نمایانگر چیست؟
مختصر تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده است نشان می‌دهد که مزایای مالی ارتقاء دسترس‌پذیری می‌تواند به طور قابل توجهی بیشتر از هزینه‌ی آن باشد. مطالعه‌ای در بریتانیا نشان می‌دهد که ویژگی‌های جدید دسترس‌پذیری در ایستگاه‌های حمل و نقل تقریباً دارای نسبت سود به هزینه 2.5 است.
پروژه‌ای در نیوزلند نشان داد که دسترس‌پذیری در پیاده‌روها منجر به ارزش خالص 1.27 میلیون دلار نیوزلند شد. مطالعه‌ی دیگری نشان داد که تقاضا برای گردشگری دسترس‌پذیر در اتحادیه اروپا این پتانسیل را دارد که 537 بیلیون دلار از تولید ناخالص داخلی را ایجاد کند، مقداری که باعث استخدام شدن 12.1 میلیون نفر می‌شود.
صرف نظر از ملاحظات ارتقای مناسب سازی و دسترس‌پذیری، می‌دانیم که سرمایه‌گذاری عمومی در سیستم‌های حملونقل، مزایای اقتصادی به ارمغان می‌آورد. بهبود حملونقل باعث افزایش دستیابی به نیروی کار، افزایش درآمد خالص خانوارها، و کاهش ترافیک و آلودگی می‌شود.
درمورد این مزایا نمی‌توان اغراق کرد. در واقع، شورای برنامه‌ریزی شهری به این نتیجه رسید که سرمایه‌گذاری روی حملونقل عمومی_که می‌تواند دربرگیرندۀ ارتقاء دسترس‌پذیری باشد- حداقل 21 درصد از سرمایه‌گذاری در این حوزه را بازمی‌گرداند.
البته در پشت این اعداد و ارقام، تأثیر انسانی نیز وجود دارد. سیندی سوانسون، شهروند ناپرس‌ویل، دو دهه پیش بینایی خود را از دست داد. او و خانواده‌اش به مرکز شهر ناپرس‌ویل نقل مکان کردند تا سیندی بتواند کارهای خودش را انجام دهد، و همچنین پسرش که به سندرم داون مبتلا است به راحتی به محل کارش برسد. سیندی با مقامات محلی کار کرد تا مناطقی را که رفت‌وآمد در آنها سخت و دشوار بود، شناسایی کنند؛ تفاوتی ندارد که رفت و آمد در این مناطق برای افراد معلول دشوار است یا برای افراد مسن با چالش‌های حرکتی.
کار سیندی منجر به ایجاد تغییراتی در محیط شد که اکنون رفت‌وآمد را در آنجا برای سیندی و سایرین ایمن‌تر و راحت‌تر کرده است. سیندی می‌گوید، «می‌خوام که پسرم بیرون بره و با جامعه تعامل داشته باشه. اگه نمی‌شه راه رفت یا راه رفتن خطرناک باشه منجر به خونه‌نشینی‌های زیادی میشه».
بیایید با یکدیگر کار کنیم تا مزایای دسترس‌پذیری را نشان دهیم
ما می‌دانیم که مزایای اقتصادی ارتقاء مناسب سازی و دسترس‌پذیری واقعیت دارد. دسترس‌پذیری ارائه‌دهنده‌ی پتانسیل‌های اقتصادی استفاده نشده را فعال می کند. اما باید در این زمینه تحقیقات بیشتری صورت بگیرد تا دستاوردهای آن به طور کامل سنجیده شود. البته می‌دانیم که به تنهایی نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم و به مشارکت و تعامل با تمامی افراد در سراسر منطقه نیازمند هستیم.
