سازمان بهداشت جهانی اظهار کرده است که 15 درصد جمعیت جهان را افراد دارای معلولیت تشکیل داده‌‌اند. با افزایش جمعیت در جهان، افراد بیشتری تمایل به زندگی در شهرها خواهند داشت. این بدان معناست که تعداد افراد دارای معلولیت در شهرها زیاد خواهد شد و درنتیجه به امکانات بیشتری برای زندگی کردن نیاز دارند. همزمان با بزرگ شدن شهرها باید درمورد پیشرفت شهرها و اینکه چه کسانی در این شهرها زندگی می‌کنند، فکر کنیم.
افراد دارای معلولیت می‌توانند جوان، سالمند، زن، مرد، و از هر نژاد و قومیتی باشند.
سالیان سال شهرها بدون توجه به نیازهای افراد معلول ساخته می‌شدند، هیچ‌کس به تأثیری که موانع فیزیکی و اجتماعی بر افراد معلول دارد، فکر نمی‌کرد.
اگر شهرسازی با قابلیت دسترسی برای همه‌ی افراد، چه از نظر جسمانی سالم و چه دارای معلولیت، صورت بگیرد، افراد معلول احساس می‌کنند که از نظر اجتماعی پذیرفته شده‌اند. سیاست عدم تبعیض هم حامی حق مسکن برای افراد معلول است و در جهت دست یافتن به این مهم فعالیت می‌کند.
در این مطلب موضوع طراحی و ساخت امکانات شهرهای آینده به نحوی که برای همه افراد دسترس‌پذیر باشد و مانعی برای افراد دارای معلولیت محسوب نشود، به زبانی ساده بیان شده است. مطالعات زیادی برای دست یافتن به مناسب سازی شهرها در حال انجام است و افراد دارای معلولیت محور اصلی و مرکزی این مطالعات هستند.
در نظر نگرفتن عدم مشارکت افراد معلول در برنامه‌ریزی شهری یک مشکل بزرگ محسوب می‌شود. هر چه مشارکت افراد معلول در سطح اجتماعی بیشتر باشد، به برنامه‌ریزان شهری کمک می‌کند تا راحت‌تر درباره‌ی موانع و محرومیت‌های گوناگونی که این افراد در زندگی روزمره با آن روبرو می‌شوند، فکرکنند.
مناسب سازی و دسترس‌پذیری کلید داشتن شهری فراگیر است
توافق‌نامه‌های جهانی در صورت ساختن شهرهایی با امکانات دردسترس برای همه‌ی افراد، موفقیت‌آمیز خواهد بود. اگر دسترسی به امکانات شهری ضعیف باشد، افراد معلول بیشتر و بیشتر کنار گذاشته خواهند شد. برنامه‌ریزان شهری برای اطمینان از فراگیر بودن و مناسب سازی شهرها تحت فشار بسیار زیادی هستند. اگر مسکن، حمل و نقل، آموزش، استخدام، خدمات بهداشتی، و فناوری اطلاعات در دسترس افراد معلول نباشد، با تبعیض روبرو می‌شوند. این محرومیت به معنای فرصت‌های کمتر برای آموزش، استخدام، و مشارکت اجتماعی و سیاسی است. منظور ما از شهری با برنامه‌ریزی مناسب این است که افراد معلول، خانواده‌هایشان، و حتی جامعه شادتر باشند و از نظر مالی شرایط بهتری داشته باشند.
شهرسازی برای تنوع انسانی، برابری و شمول اجتماعی روز به روز بیشتر می‌شود. شهرسازیِ فراگیر و دسترس‌پذیر یعنی افراد معلول از نظر اجتماعی در نظر گرفته شده‌اند و دارای حق برابر برای دسترسی به خدمات اجتماعی و اشتغال هستند. طراحی شهرها به این نحو نمایانگر این موضوع است که برنامه‌ریزان شهری به تمام نیازهای شهروندان فکر می‌کنند. در این شهرها همه‌ی افراد می‌توانند به همه‌ی امکانات اجتماعی دسترسی داشته باشند و برای انجام این کار احساس قدرت می‌کنند. در شهر فراگیر به تفاوت‌های جسمانی افراد توجه می‌شود و موانع را از بین می‌برند. این بدان معناست که تمام افراد با توانمندی‌های متفاوت شانس یکسان و بهتری برای مستقل زندگی کردن دارند.
چگونه از دسترس‌پذیری شهرها اطمینان حاصل کنیم
چگونه مطمئن شویم که شهرسازی عادلانه است
چگونه می‌توان مطمئن شد که مردم می‌توانند در توسعه‌ی طرح‌های شهری مشارکت کنند
چگونه می‌توان از دسترس‌پذیری طرح‌های شهری و پیروی از قوانین اطمینان حاصل کرد
